جوجیتسو (در ژاپنی: 柔術 تلفظ: جوجوتسو) یکی از ورزش‌های رزمی است.
در حدود ۳۰۰۰ سال قبل کشاورزان و روستائیان ژاپنی برای مقابله با سارقان و سربازان امپراتوری که به قصد چپاول آنان هجوم می‌آوردند اقدام به ابداع فنون و حرکاتی کردند که امروزه ما آن را به نام جوجیتسو میشناسیم.
این حرکات شامل بر ضربه زدن - گرفتن - پرتاب کردن - و فشار آوردن بر روی مفاصل حریف بود در دورانهای مختلف استادان این فنون با تعلیم و گسترش این فنون باعث پیشرفت و تکامل کیفی و کمی تکنیکهای جوجیتسو شدند.
در این میان نیز استادانی بودند که با تکمیل و توسعه بخشی از این فنون و حذف حرکات مرگبار و خطرناک جوجیتسو ورزش جدیدی را ابداع کردند. مانند پروفسور جیگارو کانو که ورزش جودو را به جهانیان معرفی نمود .
جوجیتسو در ایران
در حدود ۴۵ سال قبل با ورود مستشاران خارجی که برای آموزش نیروهای پلیس به ایران آمده بودند اولین تکنیکهای نوین این ورزش به ایرانیان معرفی شد و همچنان این روند ادامه داشت و انحصاراٌ در اختیار نیروهای نظامی و انتظامی بود و با نام فنون دفاع‌شخصی در ایران شناخته و تدریس می‌شد .
استادان فنون رزمی در ایران هر کدام با سلیقه و در حد توان خود ا قدام به آموزش فنون دفاع شخصی می‌کردند و سازمان و ارگانی نظارت بر این امر نداشت در چند سال گذشته افراد مختلفی کوشیده‌اند به ورزش جوجیتسو در ایران سر و سامانی دهند
جوجیتسو برزیلی (به پرتغالی: Brazilian jiu jitsu) نوعی هنر رزمی است که بر فنون گلاویزی و مبارزه در وضعیت خاک تأکید دارد. در مبارزات این رشته هدف نهایی به‌دست آوردن وضعیت برتر نسبت به حریف و بی‌دفاع ساختن او با استفاده از تکنیکهای قفل‌کننده است.
جوجیتسو برزیلی در اوایل سدهٔ بیست میلادی از هنر رزمی ژاپنی کودوکان جودو تکامل یافت که خود در سدهٔ نوزدهم بر اساس سبک جوجوتسو ژاپنی برخی مدارس ژاپن طراحی شده بود. از میان فنون جود و جوجوجوتسو در جوجیتسو برزیلی تأکید بیشتر بر نه-وازا (فنون خاک) است.
این رشته بر این اصل تأکید دارد که یک شخص کوچک‌تر و ضعیف‌تر با به‌کارگیری صحیح تکنیک‌ها و شناخت شیوه‌های جابجایی نیرو می‌تواند یک مهاجم بزرگ‌تر و قوی‌تر از خود را شکست دهد. تمرین این رشته برای دفاع شخصی، شرکت در مسابقات ورزشی (جوجیتسو برزیلی و رشته‌های مشابه) و همچنین هنرهای رزمی ترکیبی صورت می‌گیرد. در واقع می‌توان گفت این رشته شباهتی به ورزشهایی نظیر تکواندو، کاراته و کونگ فو ندارد و تماما بر اساس اصول گلاویزی بنیان نهاده شده است.
قدرت این رشتهٔ رزمی برای اولین بار با شروع مسابقات آزاد یواف‌سی که مبارزان از کلیه رشته‌ها در آن شرکت می‌کردند و پیروزیهای اسطورهٔ این رشته رویس گریسی بر همگان اثبات شد.
درجات
اعطای درجه در جوجیتسو برزیلی بر دو مبنای زیر استوار است؛
میزان دانش فنی قابل اجرای هنرجو
نمایش هنرجو در مبارزه
دانش فنی هر شخص با توجه به تعداد تکنیک‌هایی که او توان اجرای آن‌ها را دارد و مهارت او در اجرای هر یک از آن‌ها مشخص می‌شود. مهمترین مسئله در این رشته قابل اجرا بودن هر تکنیک است به همین جهت هنرجویان تشویق می‌شوند که تکنیک‌ها را با توجه به توانائی‌های جسمی و شکل بدن خود انجام دهند.
کمربند
اجرای یک تکنیک قفل مفصل
درجه ورزش‌کاران این رشته با رنگ کمربند آنان مشخص می‌شود؛
سفید
آبی
بنفش
قهوه‌ای
مشکی
سرخ
حداقل سن مورد نیاز برای دریافت کمربند آبی ۱۵ سال است و برای افراد زیر ۱۵ سال از کمربندهای زرد، نارنجی و سبز استفاده می‌شود. برای دریافت کمربند مشکی نیز حداقل ۱۹ سال لازم است. دارندگان کمربند مشکی می‌توانند با تمرین و آموزش این رشته تا بالاتر از ۹ درجه (دان) را دریافت کنند. شخصی که دان ۸ را به‌دست می‌آورد از یک کمربند مشکی و قرمز استفاده می‌کند و با دریافت دان ۹ و ۱۰ آن را با یک کمربند سرخ جایگزین می‌کند[۱]
.
سرور اختصاصی
